Kendileriyle edebi karakterler arasındaki diyaloglar yazmak, öğrencilerin empati ve zorluklarla başa çıkma becerilerini geliştirebilir.
Hikayeler, insanoğlunun hayattaki en büyük zorluklarla baş etmek için bilgelikten geçmesinin bir yoludur. Genç yetişkin edebiyatı, özellikle çocukların kendilerinden farklı görünen insanlar için empati uyandırarak çocukların hayatındaki sevinç ve üzüntülerde gezinmelerini sağlayan hikayeler bakımından oldukça zengindir. Bu tür kitaplar rutin olarak derin, karanlık konularla uğraşır ve hiçbir çocuğun uğraşmaması gereken bir dizi sorunu tartışmak için bir forum sağlar – ama bu çok fazla yapılır
Son zamanlarda, çocukluk çağı travmalarının üstesinden gelmek için 60 dakikalık bir rapor, bana kronik olarak etki eden bir çocukla uğraşırken bana “Ne oldu?” Diye sormanın gücünü öğretti. “Şimdi ne yaptın ?!” ithamında bulunma yerine üzerinde durulması geren nokta, anlama ve düzeltme olmalıdır.
Bu yeni bakış açısıyla, şimdi öğrencilerimden “karakter terapistleri” olmalarını ve edebi karakterlerin ızdırabını ve ikilemi dile getirmelerini istiyorum. Hayali karakterler için koltuk psikologları olarak hareket ettikleri zaman, kendi travmalarıyla uğraşan öğrenciler, bu mücadeleler kendi başlarına farklılık gösterse bile, Çare için kararkterlerle onların sıkıntılarını konuşarak ilişki ve uygulanabilir strateji bulabilirler.
Büyük kişisel sorunları olmayan öğrenciler için karakter terapisini kolaylaştırmak, zaman zaman zorlaşan ve diğerlerinin duygusal sıkıntı içinde oldukları zaman onlara nasıl yardımcı olabilecekleri konusunda bilgi sahibi olduklarında, ihtiyaç duydukları becerileri öğretir.
KARAKTER TERAPİSİ SÜRECİ
Bu proje için , öğrenciler aşırı stres geçirmiş bir kararkter ve onların kedileri arasında ki bir diyaloğu, tepkilerini hayal ettiği gerçek bir kişiymiş gibi hitap etderek yazarlar.Öğrencilerin hangi karakterleri sansasyolnel yapmak için katlanacağı bir nokta değildir.Bu saygı çerçevesinde kendilerini seçilen karakterlerin yerine kayarak karakterlerin tecrübelerine ses olurlar.
Öğrenciler bu diyalogları yazarken dört aşamalı bir süreci takip ettim.
1. Gerçeğin söylenmesi: Öğrenciler, karakterin, kendilerinden kaynaklanan her şeyi açıklayarak, empati kurma özgürlüğünü ve rahatlığını yaşamalarına izin verir. Öğrenciler hassas konulara uygun hassasiyet ve ciddiyetle baş etmeyi öğretebilirler. Hikayenin geleneksel bir özeti yerine, bu adım öğrencilerin hikayeyi anlamalarını değerlendirir.
2. Duyguları kabul etme: Öğrenciler karakterden en sürekli üzücü düşüncelerini tanımlamasını ve karakterin bu düşüncelerin nasıl hissettiğini nasıl etkilediğini anlamasına yardım etmesini ister. Burada öğrenciler satır aralarında tanımlı duyguları okurken temel kavramadan çıkarımlara geçerler.
3. Eylemleri analiz etme: Öğrenciler, davranışlarının genellikle nasıl hissettiklerine tepki gösterdiğinin farkına vararak karaktere yardımcı olurlar. Ancak, karakterin seçimleri aslında işleri daha da kötüleştirebilir ve öfkelileri yanlış insanlara yönlendirilebilir. Bloom’un Taksonomisi’nde daha üst sıralarda yer alan öğrenciler, şimdi anahtar olay gelişimlerini derinlemesine inceliyor.
4. İleriye doğru hareket etme: Öğrenciler, olumlu insanlarla sosyalleşmek ve başkalarına yardım etmek için karakteri teşvik eder. Onlar mazeretlerden ve mağduriyetlerden hayatta kalmak ve gelişmek için hareket etme karakterini destekliyorlar. Son olarak, Öğrenciler düşündükleri karakter için problem çözmeye ve uygulanabir bir çözüm oluşturmaya çalışırlar.
KİŞİSELLEŞTİRMEK
Bu türden yaratıcı edebi diyaloğun atanmasının temel amacı, her öğrenciye umut ve iyileşme sürecine vesile olarak katılma fırsatı vermektir. Karakter terapisini içermesine ve kendi kendini tedavi etmese de, öğrencilerin her zaman ıstırapları ve üzüntüleriyle başarılı bir şekilde çalışan rol modellerini bulduğunda ortaya çıkan çok sayıda sosyal ve duygusal öğrenme vardır.
Çoğu zaman, edebi karakterler bazı öğrencilerin yaşadıkları acıyı yansıtırlar ve her öğrencinin kişisel düzeyde kendilerine konuşan karakteri seçmelerine izin vererek duygusal zekadaki büyümelerini arttırır. Ayrıca, öğrencilere, başkalarının şifa sürecinin bir parçası olduklarını bilerek, sadece hayali bir düzeyde bile olsa, ve diğerlerinin zorluğun ötesine geçebileceğini bilerek rahatlık sağlar.
Öğrenciler bu diyalogları yazarken kişisel detayları ve anekdotları açıklamakta serbestken, odak noktası karakterlerin problemleri boyunca konuşmalarına yardımcı oluyor. Bu nedenle, herhangi bir öğrencinin kendi kendini açığa çıkarması organik olarak gerçekleşmeli, karakterin deneyimleriyle ilgili olmalı ve öğrencinin rahatlık düzeyine göre olmalıdır. Eğer bazı öğrenciler bir karaktere açılarak herhangi bir tür katoz yaşarlarsa, bu durum bu süreci geliştirir, ancak böyle bir açıklama ne ihtiyaç ne de gereklidir.
